jeden z tych dni...

Cóż... to jeden z tych dni kiedy czuje, że musze napisac cos po polsku.
Ostatnio zrozumiałam, że podoba mi sie tu coraz bardziej i chce zostac, ale jednocześnie tęsknię za domem i są momenty kiedy nie jestem w stanie poradzic sobie z tym uczuciem. Przeciez tam są ludzie, których kocham i którym na mnie zależy. Zżyłam sie z Ł, widziałam jak uczy sie chodzic, jak zamienia się z niemowlaka w bobasa i kilkulatka. Nie mam takiej samej więzi z I jak mam z Ł, bo nie widuje jej tak czesto, z resztą teraz i Ł widze jedynie od czasu do czasu na Skype (thx technology)...

Sama nie wiem... Może biadole, może użalam się nad sobą. Taka dziwna nostalgia mnie dopadła. Myślenie o tym co dalej, co z robic z soba i ze swoim życiem.. Troche wspomnień sie trafiło..

Podobno nic w zyciu nie zdarza się dwa razy. Odnosze wrażenie, że moje życie jest wyjatkiem. kolejni "przyjaciele" odchodzą a tylko ci prawdziwi zostają. nauczyłam się już tłumic to rozczarowanie ludzmi, którzy coś dla mnie znaczyli, jest łatwiej się pogodzic z tym, że z nikają (po wcześniejszym wykorzystaniu mnie na maksa....)......

Musze sie z tym przespac i pomyslec czego chcę, bo chyba sama się już w tym wszystkim pogubiłam i to co dawało mi szczęście zaczyna mnie irytowac i nie jestem w stanie trzezwo myślec.......

K.